32. How I became comfortably numb part II...

Bardzo Wam dziękuję, za każdy pozostawiony komentarz. Bardzo!
Trzecioklasiści, jak wyniki? ;)   

*                                                   *                                              *                                              *
     Po kilku chwilach w pokoju zebrało się więcej ludzi. Podniosłam się z ziemi, i po cichu wstałam, poprawiając podwiniętą bluzkę. Pat stała oparta o parapet, stukając w niego nerwowo palcami. Patrzyła z niedowierzaniem na mnie, to na Stevena, na Axla. W pokoju na szczęście nie było tego 2-metrowego stworu niszczącego moje życie. Miałam tego wszystkiego dość - osoby, które są dla mnie najważniejsze, są ściśle związane z osobą, której nienawidzę. O ironio.
-Gdzie Duff? - Axl szepnął do Pat, budząc ją jednocześnie z jakiegoś dziwnego transu.
-Na izbie wytrzeźwień... - mruknęła, spuszczając głowę. -Za kilka godzin mamy go odebrać, ale potrzebuję kasy. - stanęła przed nim, patrząc w podłogę.
-Spokojnie, coś się wymyśli... -podrapał się nerwowo po głowie. -Ile to może kosztować? -kontynuował półszeptem.
-Dwie i pół stówy... - otworzył szerzej oczy i pokręcił głową. -Wiem, to dużo.
-To nie mogliście go jakoś inaczej uspokoić? - warknął na nią.
-A jak inaczej? Widziałeś, co się z nim działo. Nie było innego rozwiązania. - fuknęła na niego, zakładając ręce na piersiach. To się Rudemu najwyraźniej spodobało, bo uśmiechnął się pod nosem. Dziewczyna szybko poprawiła za duży dekolt, uśmiechając się ironicznie. -Zapomnij.
-Możecie się bezsensownie kłócić gdzie indziej? - zapytał wkurzony Izzy, odpalając papierosa.
-Nie możesz tu palić. - odburknął mu Axl. Rytmiczny przeklął pod nosem i wyszedł z pokoju, głośno trzaskając drzwiami. Gdyby oni wszyscy mogli się na chwilę zamknąć...
-To co robimy? - zapytała Pat, opierając się o parapet.
-Ech... -Rudy oparł ręce koło bioder czarnowłosej, spuszczając głowę. -Nie wiem. Idź do domu. W barku jest taka mała, srebrna puszka. Tam coś powinno być. - bez słowa wyszła z pokoju. Został tylko Slash, Axl i ja.
-Idę się przejść... - wychrypiałam po chwili,
-To idę z Tobą. - Rudy przeszedł dwa kroki, ale go zatrzymałam.
-Nie. Chcę być sama. - odpowiedziałam półszeptem, spoglądając na bladą twarz blondyna leżącego na łóżku.
-Jak chcesz... - odparł niezadowolony, i usiadł koło Mulata. Ten zaś, cały czas miał schowaną twarz w swoich dużych dłoniach, a burza loków zasłaniała wszystkie jego emocje. Chyba wypróbuję taki patent.
    
         Tyle ludzi. Tyle uśmiechniętych, radosnych ludzi. Wszyscy zabiegani, ale wciąż szczęśliwi. Matki z dziećmi, grupki roześmianych nastolatków, tulące się do siebie pary, dumni ojcowe uczący swoje dzieci jazdy na rowerze. Śmiech, radość, beztroska. A kiedy moja kolej?
           Usiadłam na krawężniku, i zaczęłam bawić się sznurówkami. Co dziwne, nie płakałam. Limit łez mi się wykończył. A może jednak nie? Nie, mam jeszcze pełno łez. Szczęśliwi ludzie nawet nie raczyli na mnie spojrzeć. No pewnie, nie zakłócajcie sobie cudownego życia jakąś tam zapłakaną ćpunką.
-Kokaina... - szepnęłam do siebie, przypominając sobie, jak cudownie działała. -Kokaina... -śmiałam się do siebie mimowolnie. -Moja miłość... - wstałam bardzo szybko, i pobiegłam w stronę domu. Leciałam na złamanie karku między przecznicami, mijając różne twory Los Angeles. Mniej więcej w połowie drogi zauważyłam znaną mi postać. Pat zatrzymała mnie na chodniku.
-Możesz mi powiedzieć, gdzie Ci się tak spieszy? - zapytała, trzymając mnie za ramiona.
-Yy... -zwiesiłam się. Nie mogłam jej przecież powiedzieć, że mam ochotę sponiewierać się koką. -Po dokumenty... -skłamałam szybko, nie myśląc nad sensem wypowiedzi.
-Czyje dokumenty? - zmarszczyła brwi.
-No... Stevena. - uśmiechnęłam się nieznacznie.
-A mamy takie? - akurat wtedy miała ochotę na zadawanie durnych pytań, no cudownie.
-No najwyraźniej tak. - już otworzyła usta, żeby coś mi powiedzieć, ale minęłam ją szybko i pobiegłam. Usłyszałam za sobą tylko 'Alice! Wracaj do cholery!'. Pieprz się. Pieprzcie się wszyscy.

          Trzęsącymi rękami otworzyłam drzwi, które jak zwykle były niezamknięte. Wpadłam do przedpokoju, i energicznie otworzyłam szafki w półce. Na tyle energicznie, że je wyrwałam. Mnóstwo kartek leżało na ziemi, a ja szukałam mojego białego woreczka.
-Kurwa... -zaklęłam pod nosem, kiedy przejechałam niechcący po nożu, który znajdował się w jednej z szuflad. Ciemnoczerwona krew wypłynęła powoli z mojej bladej dłoni. Nie bolało. Czułam ulgę. Cholerną ulgę. Chwyciłam za nóż jeszcze raz ; tym razem nacięłam skórę na nadgarstku mocniej, a rubinowa ciecz pokryła go w kilka sekund. Pamiętam mój błogi uśmiech na twarzy.
Krew z ręki kapała lekko na podłogę, a ja szłam w stronę łazienki. To tam ostatnio znalazłam mój skarb. Chyba że Izzy ją sprzedał... Przegrzebałam wszystkie zakątki w łazience, ale kokainy nigdzie nie było.
-Cholera... - ukryłam twarz w dłoniach. -Gdzie jesteś...? - zapytałam. Ale kogo? Kokę? Siebie? Szczęście?

O kochana radości!
Kiedy będziesz już blisko, to daj mi znać.
Zaparzę wcześniej herbaty i posprzątam na stoliku w salonie.
Tylko powiedz, kiedy będziesz.
Proszę.
Odezwiesz się...
Prawda?