31. How I became comfortably numb part I...

Jeśli ktoś lubi czytać z podkładem muzycznym, to tutaj jest świetna piosenka.
Albo tutaj.
Lub tu.

Pianino idealnie oddaje emocje. Przekazuje to, czego nie mogą przekazać słowa.
Mówiłam już, jak bardzo kocham Kraków? A więc bardzo kocham to miasto. Dzięki niemu powstał rozdział 31. Zapraszam do zakładki z kontaktem, a niebawem pojawią się bohaterowie ;)


*                                                                 *                                                          *

Utrata przytomności.
Coś wspaniałego, czy okropnego?
Często się nad tym zastanawiam, ale w końcu dochodzę do wniosku, że to coś cudownego. Taki mały reset. Życie jest dużo przyjemniejsze, kiedy od czasu do czasu je resetujesz.

       I czuć było tylko męski zapach, który był mieszanką ostrych perfum i papierosów. Czuło się czyjeś ramiona, które delikatnie Cię obejmowały. Klatka piersiowa, na której położyłaś ciężką głowę, spokojnie opada i się wznosi, kołysząc Cię do snu.
-Steven? - zapytałam, przecierając oczy, żeby lekko się przebudzić.
-Nie. - rudowłosy powiedział cicho, ale w jego głosie słychać było nutkę... Rozczarowania? Smutku? A może to było jakiegoś rodzaju upokorzenia? -To ja, Will... - odgarnął sobie włosy z twarzy.
-Pamiętam Twoje prawdziwe imię...- uśmiechnęłam się blado. Siedzieliśmy na kanapie w salonie sami. Było tak cicho, jakby ktoś wszystkich pozabijał. Wróć. Nie siedzieliśmy. On siedział, a ja wtulona w niego w pozycji embrionalnej, wisiałam na jego szyi.
-Dobrze, że poszedłem do Twojego pokoju... - pogłaskał mnie delikatnie po głowie.
-O czym Ty mówisz? - zmarszczyłam czoło i popatrzyłam w te jego szaro-zielone tęczówki.
-Gdybym przyszedł tam chwilę później, to Duff by Cię... No wiesz... - zawiesił mu się głos i nerwowo podrapał się po głowie.
-Przeleciał, zerżnął, zgwałcił? - rzuciłam tonem wypranym z uczuć. -O te słowa Ci chodziło?
-Tak... -  pokręcił głową z dezaprobatą. -Ale wiesz... -podczas tej całkiem miłej i spokojnej rozmowy przez moją głową przebiegła migawka ubiegłego wieczoru. Karetka, deszcz, mgła...
-Steven jest w szpitalu. - powiedziałam, gwałtownie się podnosząc. Poprawiłam koszulkę i pobiegłam w stronę drzwi, mimo, że zakręciło mi się w głowie.
-Że co?! - krzyknął, a jego twarz przybrała ciemnoczerwony kolor. -W jakim szpitalu?!
-Karetka go wzięła, wczoraj. Wczoraj wieczorem... - powiedziałam ciszej, przerzucając włosy za plecy. W ekspresowym tempie zakładałam buty.
-No to czemu nic nie mówiłaś? - w jego głosie było słychać złość, ale i bezradność, strach.
-Bo... - zwiesiłam głowę i ukryłam twarz w dłoniach z zupełnej bezsilności.
-Nie, nie, nie... - podszedł do mnie i chwycił za ręce. -Nie płacz, proszę... Nie chciałem... - przytulił mnie do siebie, szepcząc 'spokojnie, powiedz mi, gdzie on jest'.
-Nie wiem. Widziałam tylko karetkę, która go zabierała. Był... Był nieprzytomny. - popatrzyłam w jego przerażone oczy. -Miał taką bladą twarz... - w głowie widziałam ten obraz chłopaka sprzed wieczoru. -Jego oczy, one... -zawiesiłam głos. Coraz ciężej było mi cokolwiek powiedzieć. Słowa raniły, jak igły wbijane w delikatną skórę dziecka.
-Jakie miał oczy? - zapytał spokojniej, choć w środku cały się trząsł.
-Mgliste. I otwarte. - przygryzłam lekko wargę. -A co jeśli on...
-Nawet o tym nie myśl.
-Ale...
-Słyszysz? - warknął na mnie. -Jedziemy do wszystkich szpitali w mieście. Najbliżej jest 8737 Medical Center, to na Melrose. - wziął kluczyki od vana Slasha i otworzył mi drzwi od mieszkania. Zbiegłam po schodach z prędkością światła, ale Axla jeszcze nie było. Obeszłam samochód kilka razy, po czym dopiero pojawił się Rudy.
-Dłużej się nie dało? - zapytałam, otwierając drzwi.
-Musiałem coś jeszcze zrobić... -odburknął i wszedł do środka, po czym odpalił wóz. -Szpital jest niedaleko, będziemy tam za 15 minut. - zacisnęłam dłonie w pięści, aby opanować ich drżenie.

Miał rację, byliśmy tam w 15 minut, a nawet mniej. Z nerwów prawie przejechał jakąś staruszkę na Fairfax, i dzieciaka na rolkach na początku Melrose. Gdyby nie gówniana sytuacja, w której się znajdowaliśmy, śmiałabym się jak małe dziecko. Czy ja kiedykolwiek będę się szczerze śmiać?
          
           Chłopak zaparkował na ogromnym parkingu i szybko wyszedł z vana. Nie mam pojęcia, kto dał mu prawo jazdy, ale na miejscu egzaminatora nigdy bym tego nie zrobiła. Jazda samochodem z panem Rose to życie na krawędzi, uwierzcie.
-Zaczekaj! - krzyknęłam trzaskając drzwiami. Na parkingu już go nie było, więc pewnie wbiegł do budynku. Usłyszałam jakieś krzyki i bardzo charakterystyczny skrzek, więc zerwałam się i kilka sekund później stałam przy wystraszonej pielęgniarce i wkurzonym chłopaku w recepcji. -Co jest? - zapytałam odsuwając Axla od młodej dziewczyny.
-Nie chce mnie wpuścić. - fuknął obrażony.
-Słuchaj... - popatrzyłam na nią; miała nie więcej, niż 25 lat. -Tam jest mój... - zawiesiłam głos, bo nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Bo zabolało.
-Nasz przyjaciel. - dokończył za mnie Rudy. -To znaczy, prawdopodobnie tam jest... - Axl zrobił krok do przodu, i chciał przejść do dalszej części korytarza, ale pielęgniarka zatrzymała go ręką.
-Nazwisko? - popatrzyła do zeszytu, oczekując odpowiedzi na pytanie.
-Adler. Steven Adler. - odpowiedziałam ze smutkiem w głosie.- Lat 22, błękitne oczy, blond włosy. Coś jeszcze? - zapytałam ironicznie, patrząc na nią przez łzy.
-Sala 27, pierwsze piętro. - rzuciła i odwróciła się na pięcie, odchodząc w swoją stronę. Ruszyliśmy z Axlem przed siebie, byle jak najszybciej być przy Stevenie.
-Axl, czekaj... - zatrzymałam się przed drzwiami.
-Will. - zmarszczyłam czoło. -Axl jest na scenie, dla kumpli. A dla Ciebie zawsze będę Willem. - uśmiechnął się blado. -Ale co chciałaś?
-A więc Will... - wymówienie jego prawdziwego imienia było takie... Dziwne. Przypominało mi te czasy, kiedy ze sobą chodziliśmy. -Ja się boję.
-Czego? - podszedł do mnie i złapał za ręce.
-No... Tego widoku. - odwróciłam głowę w drugą stronę, lekko wyrywając dłonie z uścisku chłopaka.
-Spokojnie. Duża z Ciebie dziewczynka. - powoli otworzył drzwi, i wpuścił mnie pierwszą.


 "Requiem For A Dream" - osobiście, trochę przeraża mnie ta piosenka. Ale chyba pasuje do tej części.|

Biel, biel, biel. Znowu.
Pikające urządzenia. Znowu.
Żaluzje w kolorze mdłej mięty. Znowu.
Blada skóra. Znowu.
Spierzchnięte usta. Znowu.
Dwa, szpitalne łóżka. Znowu.

           Tylko tym razem, to nie ja leżałam na niewygodnym materacu. To nie mnie podłączono do kroplówki. A czasem tak bardzo żałuję, że to nie ja.
-O Boże... - zakryłam usta dłonią. -Co ja zrobiłam... - słone łzy spłynęły po policzku, szczypiąc mnie lekko pod oczami. Za dużo płaczę, a to i tak nic nigdy nie daje.
-To nie Twoja wina. - Rudy pokiwał głową, siadając koło łóżka. -Wiesz, jak on reaguje na takie rzeczy... - zaczął gestykulować rękami, próbując coś pokazać.
-Na kłamstwa? - zapytałam, patrząc w zdezorientowane oczy chłopaka. -Myślisz, że ja go zdradziłam, prawda?
-Ja... - załamał mu się głos.
-Nie miałabym serca. Słuchaj, to nie tak, jak Wam nagadali Duff i Michelle. - na sam dźwięk ich wypowiedzianych imion, skrzywiłam się lekko. -Byliśmy w Nowym Jorku. - otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko mu przerwałam. -Nie, nie żartuję. I musieliśmy jakoś wrócić, więc szanowny McKagan załatwił, że pojedziemy jakimś tirem do Dallas razem z jakimś Wietnamczykiem. - na samo to imię przeszedł mnie dreszcz obrzydzenia. Łzy cisnęły się do oczu -I Duff powiedział, że muszę jakoś zapłacić za naszą podróż i... - nie mogłam wydusić z siebie słowa od płaczu. Zaczęło mnie boleć gardło i nie potrafiłam wydusić z siebie nic więcej.
-I on Cię...? - zapytał z zamkniętymi oczami, stukając palcami o stolik.
-Nie. -odsapnął z ulgą. -Nie, to nie on. To ten cały Chou. - popatrzył na mnie zdziwiony, a ja tylko odwróciłam głowę. -Pobił mnie, bo za długo się rozbierałam. - gdyby nie to, że byliśmy w szpitalu, to pewnie ułożyłby rozbudowaną wiązankę pod adresem Wietnamczyka, rozpieprzył pół pokoju ze złości, a potem obił mordę przypadkowemu człowiekowi.
-Zajebię go... - sapał, zaciskając ręce w pięść coraz mocniej. -Coś jeszcze Ci zrobił? - usiadłam na ziemi i podkurczyłam nogi, po czym objęłam je rękami, chowając twarz. -Alice... -pokiwałam głową twierdząco.
-Pobił mnie. Kilka razy. I dusił... -nagle drzwi delikatnie się otworzyły, a w progu stanęła pielęgniarka.
-Przepraszam, ale musicie państwo już iść. - uśmiechnęła się łagodnie, ale jej uśmiech szybko zniknął z twarzy, kiedy zobaczyła mnie, płaczącą pod ścianą. -Proszę się tak nie martwić wyjdzie z tego. - kucnęła obok mnie i poklepała po ramieniu. Szybko się wzdrygnęłam, bo bałam się dotyku obcej osoby.
-O Boże... - chłopak przetarł twarz dłońmi, głośno oddychając.
-Coś się tej pani stało? - zapytała, powoli wstając.
-Tak, stało się...-powiedział to tonem wypranym z uczuć, kiwając głową.
-Czy mógłby pan mi pomóc? - zapytała łagodnie, uśmiechając się do niego blado. -Położymy ją na łóżku obok. - kobieta odłożyła zeszyt na stolik i złapała mnie za ręce.
-Nie, proszę... - jęknęłam.
-Alice, mała... - Axl wziął mnie delikatnie na ręce. -Będzie dobrze, tylko musisz się położyć. - pocałował mnie lekko w czoło.
-Zostań tu, proszę... - szepnęłam, kiedy leżałam już na łóżku, a on kierował się do drzwi.
-Ech... - wziął głęboki oddech i odwrócił się w moją stronę. -Dobrze, zostanę. - usiadł obok mnie i podał mi szklankę wody.
-Nie chcę. - rzuciłam, kiedy podsunął mi ją pod nos.
-Zaraz wrócę. - wtrąciła pielęgniarka i szybko wyszła z sali, nieprzyjemnie tupiąc nogami o posadzkę.
        
        Podniosłam się na łokciach i zobaczyłam na leżącego obok, nieprzytomnego Stevena. To wszystko moja wina. To przeze mnie tutaj jest. To przeze mnie ma gips na ręce. To przeze mnie jest w śpiączce.
Boże, co ja najlepszego zrobiłam...