28 lipca 2013

33. I hate you...

-Wstawaj.
-Nie.
-Powiedziałam, żebyś wstała.
-Ale ja nie chce.
-To niech Ci się zachce.
-Kurwa, nie rozkazuj mi.
-Martwię się o Ciebie.
-Teraz?
-Słucham?
-A gdzie byłaś kiedy Ciebie potrzebowałam? Kiedy byłam sama?
-O czym Ty mówisz?
-Że zauważasz mnie tylko wtedy, kiedy jest dobrze.
-O co Ci chodzi?
-Nie widzisz?
-A możesz jaśniej?
-Ślepa jesteś?
-Nie mów do mnie takim tonem...
-A jak mam do Ciebie mówić? Może mam błagać i dziękować Ci na kolanach, że w ogóle raczyłaś do mnie przyjść?
-Przestań...
-Nie! Nie przestanę.
-To boli, rozumiesz?
-A myślisz, że mnie nie boli? Że mnie nie bolało? Że przez ten cały pierdolony czas byłam szczęśliwa?!
-A co, może mnie nic nie bolało, kiedy siedziałaś zapłakana w kącie, i nic mi nie powiedziałaś? Kiedy odzywasz się tylko do niego, to uważasz, że nie jest mi przykro? Czy ja dla Ciebie nie istnieje? Mogłabyś w końcu coś powiedzieć, kurwa mać!
-Przepraszam Cię bardzo.
-?
-Kurwa, naprawdę przepraszam, że nie jestem idealna.
-A Ty znowu swoje...
-Przypomnij mi to kolejny raz, kiedy ponownie wbijesz mi nóż w plecy.
-Nic takiego nie zrobiłam.
-Właśnie teraz to robisz.
-Bo się zachowujesz, jakby Ci się stała wielka krzywda. To on jest w szpitalu, a nie Ty.
-Przesadziłaś.
-Co powiedziałaś?
-Że przesadziłaś. A Ty jakbyś się zachowała, gdybyś obudziła się na drugim końcu kraju? Gdybyś została tam z osobą, której szczerze nienawidzisz? Gdyby ktoś Cię wielokrotnie pobił i zgwałcił, bo to była cena powrotu do domu? Gdybyś była cała pobita, posiniaczona i upokorzona? Udawałabyś, że wszystko jest w porządku?
-Ja...
-Tak. Jasne. "Nie wiedziałam, przepraszam". Myślisz, że Twoje jebane przepraszam coś dla mnie znaczy?
-Miałam nadzieję.
-Ja też. Miałam nadzieję, że ufasz mi bardziej, niż tej młodej. Że się przyjaźniłyśmy. Że to mi będziesz wierzyć.
-Proszę Cię, nie wychodź...
-A co mam zrobić? Może przytulić i pogłaskać po głowie?
-Nie mów tak, nie wiedziałam. Nie wiedziałam jak było, jasne? Oni wszystkim tak nagadali.
-I Wy, oczywiście, im uwierzyliście.
-Przepraszam...
-Daj mi spokój.
-Proszę Cię, nie mów tak. Zostań tu, poczekaj...
-Idź do swojej nowej przyjaciółki.
-Ale... - trzasnęłam mocno drzwiami i wyszłam na ulicę. Nie słuchałam jej. Nie chciałam. Nie miałam po co tego robić.
-Kurwa, koka mi się zaraz skończy. - powiedziałam do siebie, przegrzebując kieszenie. Podbiegłam do najbliższego garażu dilerów po drugiej stronie osiedla.

Życie na kokainowym haju jest tak zajebiście piękne.



        Czy choćby jeden, jedyny raz mogłabym wiedzieć, jak się znalazłam w swoim pokoju? Czy to jest objęte tajemnicą państwową? A w sumie... Życie jest o wiele ciekawsze, jeśli od czasu do czasu je resetujesz. Nie pamiętasz kilku chwil, minut, godzin, miesięcy, lat...
Ułożyłam kolejną działkę kokainy na stoliku nocnym. Cóż, chyba właśnie w tym celu został zakupiony. A nie, wtedy moje życie było... Łatwiejsze? Na pewno czystsze. Biały syf Tobą nie rządził, nie byłeś niewolnikiem samego siebie. Nic Cię nie ograniczało, nic Cię nie zabijało. Jednakże urozmaicenie swojej marnej egzystencji w postaci "strzałów" koki kilka razy w ciągu dnia jest świetne. Chyba, że się towar skończy, a Ty jesteś na głodzie. I spróbuj zapieprzać do dilera przez pół Melrose. Nie ma nic gorszego, serio.
        Czyjaś niewyraźna sylwetka wisiała nade mną. Przyglądała się, była smutna, rozgoryczona. Jakby czegoś żałowała. Jakby całe jej życie było jedną, wielką pomyłką. Wymieszanym, szarym glutem topiącym się w wódce i duszącym w dymie z czerwonych Malboro. Tak. To był Duff.
-Czego? - mruknęłam, odwracając się od niego. -Wróciłeś, żeby mnie dorżnąć? - rzuciłam sucho i potarłam nos ręką. Zostało tam jeszcze trochę Charliego. Ładne imię dla cichego zabójcy, prawda?
-Ja...Ja chciałem... - jego głos ledwo dało się usłyszeć. Był bardziej cichy od szeptu. Coś ściskało mu gardło. Uczucia? Jasne, chyba pozostałości po wódce. Spuścił głowę i usiadł na ziemi. Nawet nie raczył na mnie spojrzeć.
-Słuchaj... - rzuciłam gapiąc się w jego plecy. Momentalnie się odwrócił, zobaczyłam jego twarz... Przekrwione oczy, policzki mokre od łez, trzęsąca się warga. To nie było w jego stylu. To nie mogła być ta sama osoba, której szczerze nienawidzę. Przez chwilę zrobiło mi się go żal, naprawdę. Widzieliście kiedyś płaczącego mężczyznę? Jeśli tak, wiecie, co czułam.
-Ja... - znowu szepnął, prawie bezdźwięcznie. Jakby poruszał samymi ustami, ale nie wydawał z siebie żadnego dźwięku. Przysiadłam obok niego, choć cały się trząsł. Nie dotknęłam go, bałam się. Za bardzo się go bałam... Człowieka którego kiedyś kochałam. Panicznie się boję. P A R A N O J A.
-Duff... - przymknęłam oczy, żeby opanować emocje. -Popatrz na mnie. - wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na chłopaka. Robił to samo. Gdyby źrenice mogły mówić, zapewne by o coś błagały.
-Alice... - przysunął swoją twarz bardzo blisko mojej. Brązowe tęczówki lśniły od łez, a jego czoło było mokre od potu. Błyszcząca kropla spłynęła po jego skroni, drażniąc delikatną skórę. Czułam jego ciepły, nerwowy oddech na szyi. Był bardzo blisko, zdecydowanie za blisko mojej twarzy. Ostrożnie oparliśmy się czołami, patrząc sobie w oczy. Trzęsąca się warga McKagana dotknęła moich spierzchniętych ust. Przybliżył się, ale mnie nie dotknął. Odruchowo się odsunęłam, starając się jakoś opanować. To było silniejsze ode mnie, ale wiedziałam, że nie mogłam. Nie pozwoliłabym mu na kolejną wygraną.
-Nienawidzę Cię... - szepnęłam mu do ucha. Chłopak cały zesztywniał, choć nie odezwał się słowem. Wstrzymał oddech patrząc na mnie błagalnie. -Zniszczyłeś mi całe moje życie. - z każdym wypowiedzianym słowem raniłam go coraz bardziej. W końcu, w końcu to ja tryumfuję.
-Ale... -ledwo z siebie  wydusił. -Chciałem Cię przeprosić... - oczy zaszkliły mu się jeszcze bardziej.
-I uważasz, że Twoje jedno "przepraszam" wszystko mi zrekompensuje? -zaśmiałam się głośno i wstałam z łóżka. Chwilę pochodziłam po pokoju, popatrzyłam przez okno. Jakby nigdy nic. A on siedział cicho. Kątem oka zauważyłam, jak zła spływa po jego policzku. Nawet jej nie wytarł ; siedział jak wryty. -Dla mnie jesteś nikim. - powiedziałam najspokojniej, jak tylko potrafiłam. -Nienawidzę Cię z całego mojego serca, wiesz? I gdyby nie to, że jesteś ściśle związany z osobami, które są dla mnie najważniejsze na świecie, to dawno by mnie tu nie było. - podeszłam do drzwi i otworzyłam je szybkim ruchem. -Jesteś nikim, rozumiesz? Nikim. I dla mnie zawsze nim pozostaniesz. - machnęłam ręką, żeby wyszedł. Powoli wstał, poczłapał do wyjścia i ostatni raz na mnie spojrzał. Nic nie robiło na mnie wrażenia. Nawet jego pieprzone łzy. Nic.


            Nadeszła noc. Nawet nie wiem kiedy. Czas mierzę białymi kreskami, a nie godzinami. Ciemność, samotność, myśli. Za dużo myślę. Za dużo. Noc jest idealną porą na atak dla demonów - rzucają się na mnie, rozszarpując mnie swoimi szponami. Wrzeszcząc. Upokarzając. Zabijając. Noc jest magiczna. Wszystko to, co za dnia staraliśmy się schować, nocą uderza w nas ze zdwojoną siłą.
         Kolejny raz się zabijałam. Znowu usypałam kreskę. Coraz większą. Zabijałam się mimowolnie. Zabijałam się powoli. To nie było eleganckie zabijanie się. Czy takie coś istnieje? "Ta kobieta popełniła eleganckie samobójstwo" - czy to nie brzmiałoby dziwnie?
        Byłam na takim haju, że nie potrafiłam się podnieść. Kolejna próba wstawania z podłogi kończyła się obiciem ramion i twarzy. Nie potrafiłam. Nie umiałam tak po prostu przestać, skończyć z tym. Za bardzo to kocham, i za bardzo mnie to niszczy. Pomocy...
       Ciche kroki przerwały krzyki moich myśli. Odgłosy były porównywalnie ciche do odgłosu kocich łapek. Albo nawet nie. Coś tak delikatnego i subtelnego, że ciężko to określić słowami.
-Alice? - usłyszałam obcy, kobiecy głos. Był bardzo łagodny. -Alice? - kobieta powtórzyła, podchodząc bliżej. Przetarłam oczy i mrugałam mocniej, starając się rozbudzić.
-Kim jesteś? -zapytałam, odwracając się. Spojrzałam na stojącą przede mną postać. Była śliczna, po prostu przepiękna. Kobieta koło 30 roku życia, trochę jak moja starsza wersja. Długie, czekoladowe loki. Zielone, duże oczy. Delikatny uśmiech zarysowany na nieskazitelnej cerze. Była niczym anioł w piekle, w którym dano mi żyć.
-Masz prawo mnie nie poznać. - uśmiechnęła się ponownie i kucnęła przy mnie. -Jak Ty wyrosłaś... - szepnęła, mając łzy w oczach.
-M-mama? - zapytałam drżącym głosem. Przejechała dłonią po moim policzku, ocierając łzę.
-Tak, skarbie. - cmoknęła mnie w czoło. -Bardzo Cię kocham, wiesz? - jej słowa mnie sparaliżowały. Dosłownie. Płakałam coraz bardziej, ale nie ze smutku. Radość, która płynęła z tamtych wyrazów przepełniła mnie do cna. Pierwszy raz ktoś powiedział to szczerze. "Kocham Cię". To takie piękne. Takie nieosiągalne.
-Też Cię kocham...- odpowiedziałam cichutko. Jej oddech był spokojny, tak samo jak mój. Czułam jej ciepło, jej miłość na sobie.
-Proszę Cię, uratuj się póki możesz. - szepnęła mi do ucha. Nic nie odpowiedziałam. -Kochanie, obiecaj mi... - jej wcześniejszy, łagodny głos stał się bardzo nerwowy. Mówiła szybko, jakby coś miało ją zabrać w przeciągu kilku chwil. -Bądź uczciwa... -powiedziała, jakby te słowa sprawiały jej straszny ból. -Bądź dobra... - oddech matki był tak gwałtowny, jakby się dusiła. -Żyj, póki możesz. Kocham Cię. - przytuliła się do mnie bardzo mocno, a ja starałam się zabrać cząstkę jej ciepła ze sobą. Czułam, że odchodzi.
-Mamo, zostań. - błagałam, i nie chciałam jej puścić. Trzymałam ją kurczowo za rękę, a ona przeprosiła mnie wzrokiem.
-Muszę iść kochanie. Pamiętaj, co Ci mówiłam. Kocham Cię. - powtórzyła kolejny raz i wybiegła z pokoju. Leżałam na ziemi z głową skierowaną w stronę drzwi. Krzyczałam, żeby wróciła. Wiłam się po podłodze z bólu, bo już jej nie było. Nie umiałam się podnieść i pójść za nią. Nie potrafiłam.
-Kocham Cię, mamuś... - szepnęłam boleśnie, kładąc ciężką głowę na dywanie. Czemu znowu odeszła? Czemu znowu zostałam sama?

*                                                                     *                                                                     *

          Siedziałam w kawiarni obok szpitala. Nie mogłam kolejny raz wejść do jego sali, zobaczyć jak nieprzytomny leży na łóżku podpięty do jakiś cholernych urządzeń. Zwyczajnie nie mogłam. Za bardzo się bałam. Że jeszcze bardziej go skrzywdzę.
-Coś jeszcze dla pani? - z transu wyrwała mnie kelnerka. Stała przygotowana z notesem i długopisem, oparta dłonią o biodro. Intensywnie przeżuwała swoją gumę, co jakiś czas robiąc z niej balony.
-Mogłabym pożyczyć ten notesik i coś do pisania? - spojrzała na mnie jak na kretynkę. -Kupiłam tą pieprzoną kawę za 7 dolarów, to chyba mogę prosić o kartkę, prawda? - rzuciłam podirytowana.
-Eeee... - zawiesiła się na moment, drapiąc się czerwonymi tipsami po natapirowanych do granic możliwości włosach. -No proszę... - rzuciła niepewnie i podała mi to, czego chciałam. Odeszła, spoglądając na mnie. Czy to takie dziwne? Serio? Człowiek chce sobie porysować w kawiarni, to się patrzą, jak na debila.
           Uderzałam rytmicznie końcówką ołówka o blat stołu, patrząc w czystą kartkę. Mam, czego chciałam, a teraz nic nie przychodzi mi do głowy. Do budynku weszła para zakochanych małolatów - on miał w ręce bukiet róż, a ona uśmiechała się z rumieńcami na twarzy. Mimowolnie odwróciłam od nich wzrok. Zazdrość? Chyba tak.

I wanna lay you down in a bed of roses,
For tonight I sleep on a bed of nails.
Oh, I want to be just as close as the Holy Ghost is...
And lay you down on bed of roses.


Napisałam szybko i wyszłam, sprawnie omijając Pana i Panią Zakochanych. W drzwiach przepuścił mnie wysoki, długowłosy blondasek. Uśmiechnął się do mnie szeroko, a ja z wysiłkiem odpowiedziałam mu tym samym. Odeszłam w swoją stronę, patrząc na pobliski szpital. Niepewnie ruszyłam w jego kierunku. Obiecałam mamie być dobrą. I uczciwą. Jak obiecałam, tak będzie. Jednak... Wciąż się bałam. I biłam się z myślami.
Za mną usłyszałam rozmowę dwóch chłopaków - śmiali się, żartowali. Kiedy moja kolej? Po chwili dołączył do nich ten sam blondyn, który przepuścił mnie w drzwiach. Trzymał jakąś kartkę w ręce i zawzięcie ją czytał.Otrzepałam się z niepotrzebnych myśli, i poszłam w stronę szpitala.
-Jon, idziesz? - usłyszałam za sobą.
-Tak, tak... Już. - odpowiedział, nucąc coś pod nosem.

*                                   *                                                  *                                 *
Podkradłam trochę słów Maksa. Mam nadzieję, że nie jesteś zły. Trzymam kciuki, dasz radę. Wierzę w Ciebie.

20 komentarzy:

  1. świetnie. opis sceny z wzruszonym Duffem <3

    OdpowiedzUsuń
  2. Ach no. Życie...
    Wiesz, uwielbiam tą obojętność.

    Przeprosiny... Zaczęłam się zastnawiać, które „przepraszam” skierowane w moją stronę szło z serduszka, które było prawdziwe.
    To tylko słowo.
    Ciąg nic nie znaczących literek.

    Zabawne...

    Alice, weź się w garść. Nie poddawaj się. Wierzę w Ciebie.
    To tak motywujące...

    Wszyscy nagle przepraszają.
    Przystojny Jon przepuszcza w drzwiach, zabierając kartkę. Halo, jakieś prawa autorskie.

    Bed of Roses. Tak piękne, że tego nienawidzę. To boli.

    Cudowny rozdział.
    Jak zawsze.

    OdpowiedzUsuń
  3. Matko! Jak ja cię uwielbiam! Pięknie piszesz, doskonale oddajesz te wszystkie uczucia.
    Ta scena z Duffem... aż mi się go żal zrobiło, ale tak być nie może,
    jeny jakie to wszystko smutne
    czekam na następny rozdział, mam nadzieję, że pojawi się szybciej niż ten

    OdpowiedzUsuń
  4. Nareszcie się doczekałam. Codziennie wchodziłam, licząc na nowy rozdział. Jak możesz, to pisz częściej, proszę. To opowiadanie stało się moim nałogiem. Naprawdę. A co do samego rozdziału - cudne. Boskie. Piękne. Wspaniałe. Śliczne. Po prostu najlepsze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się z tobą:D Najlepsze! <3

      Usuń
  5. Piękny rozdział! Po prostu najlepszy. Ona wymyśliła Bed of Roses! To znaczy fragment, ale zawsze. Już się bałam, że ona wybaczy Duffowi, czy coś, ale na szczęście głupia nie jest. Mam taką wielką nadzieję, że ze Steven będzie wszystko dobrze.

    OdpowiedzUsuń
  6. Cudowny rozdział!!!! Szkoda, że tak rzadko dodajesz, bo są naprawdę genialne. Ta scena z Duffem....mistrzostwo!!!! Od początku do końca było mnóstwo emocji no i pojawili się panowie z Bon Jovi :D

    OdpowiedzUsuń
  7. NO WŁASNIE, ZA RZADKO PISZESZ GENIUSZU. JESTEM TWOIM FANEM! PIS JOŁ

    OdpowiedzUsuń
  8. Dobra, ruszyło mnie sumienie i zaczyna mi być żal tego pieprzonego McKagana. Co nie zmienia faktu, że jest idioto, wyjątkowo skrajny przypadek. Scena z mamą to takie ładne kolekcjonerskie cudeńko, zacznij zarabiać na pisaniu poruszających listów dla mniej umiejętnych bo poruszasz nawet moje... eee... szczątkowe serce.

    Nie zamorduje Cię za nie dawanie znaku życia, zaznaj mej dobroci^^

    OdpowiedzUsuń
  9. Mam wrażenie, że piszesz o swojej rozpaczy, nie Alice. Może to głupio zabrzmi, ale... wszystko w porządku?
    Jon... Jon Bon Jovi, Bed of Roses. Fajnie to ujęłaś :)
    Dopiero dziś się kapnęłam, że kontynuowałaś swojego bloga. Cieszę się.

    Naszła mnie taka myśl... Duff i Alice się tak bardzo nienawidzą, że mogliby się kochać. Naprawdę. Miłość zrodzona z nienawiści. Tak wiem, to chore.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja tam bym chciala zeby oni byli razem i szczerze powiedziawszy od początku miałam taką nadzieje.. nadal mam :)

      Usuń
  10. He he he xD Z tej strony twoja ukochana koleżanka - Draconis. Ojej. Bed of Roses *.* Bardzo mi się podoba ta scena z Jonem i kartką, gratuluję świetnego pomysłu. Powiem Ci, moja droga Nataszko, że powinnaś jednak ogarnąć tą biedną Alice. Ona nie może tak wiecznie rozpaczać i wciągać kokę. Powinna wziąć się w garść i żyć dalej. Głosowałabym za opcją by porzuciła wgl Gunsòw i zaczęła od nowa gdzieś w Zapizdowie Dolnym, ale co to za ff o Gunsach bez Gunsów? Ten Duff. Kurde. Mimo tego co zrobił i tego, że jest wrednym, podłym dupkiem to jest mi go szkoda. Wybrał dość okrutną i zdecydowanie obrzydliwą formę zemsty na Alice, ale chociaż kierował się uczuciami, a nie jakąś chorą potrzebą krzywdzenia innych. Marna pociecha, ale lepsza taka niż żadna tak w sumie. I nienawidzè płaczących mężczyzn. Serce mi się kraje jak na takiego patrzę :C No i denerwuje mnie koleżanka Alice. Niestety nie pamiętam jej imienia, wybacz ;____; Jak ona mogła przyjaciółce nie uwierzyć?! No nie, to ponad moje nerwy jest... Ale masz duuuuuużego plusa za Jona. Aż mi się koncert przypomniał ♥ Kocham cię bakłażaniku i liczę, że nowa część pojawi się już wkrótce ♥
    ~ Draconis

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nosz kurde zapomniałam! Jak tak nasza "urocza" parka się stykała czołami (chyba tak robiła, prawda?) to naprawdę, naszła mnie myśl, że jeszcze ich ze sb zesfatasz, a co! I ulecz mi mojego Stevenka, bo niedługo wypada moja kolej :3
      ~D.

      Usuń
  11. Super rozdział ... jestem pod wielkim wrażeniem jak ty potrafisz opisywacć emocje, stan... biedna Alice ... mam nadzieje,że zerwie z nałogiem, a nas kochany Steven się w końcu obudzi i będą się cieszyć z bycia ze sobą ... jestem ciekawa jak oni znaleźli się w tym Nowym Jorku... życzę weny i z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział, który poruszy moje serce i myśli ... Pozdrawiam-Lexsax28

    OdpowiedzUsuń
  12. Rozpłakałam się .... To było takie...Ona była taka bezwzględna ;_;

    OdpowiedzUsuń
  13. Matko. Zawsze pisze głupie komentarze, ale teraz chciałabym napisać coś mądrego. Będzie trudno. Piszesz pięknie. Słowa są tak wspaniale "ubrane" w emocje, że każde słowo bohaterki przeżywa się głęboko w sobie. To co piszesz już nie jest zwykłym blogiem to jest po prostu piękne.. napisz książkę, albo coś. Taki talent *-* I warto jest czekać nawet miesiąc ( dobra nie przesadzajmy ._.) żeby przeczytać coś takiego. Kocham *-*

    OdpowiedzUsuń
  14. Nowy u mnie i proszę o komentarz chociaż krótki ;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Przeczytałam wczoraj, ale dopiero dzisiaj jestem w stanie komentować.
    Muszę przyznać, ze chyba jak wszystkim bardzo mi się podobał fragment z Bed Of Roses. Nietypowe- nigdy się jeszcze z czymś takim nie spotkałam, nawet sama bym na to nie wpadła. :)
    Podobnie jak już ktoś wcześniej wspomniał, mam wrażenie że Alice to w pewnej części ty. No ale w sumie bohaterowie moich opowiadań też zawsze mają coś ze mnie. :D
    Wspominałaś już mi kiedyś, że Duff będzie próbował pogodzić się z Alice. Ale teraz jest mi trudno raczej postawić ich obok siebie i stwierdzić, że kiedyś będzie z nimi normalnie. Chociaż... ostatnio mam wrażenie że Alice niedługo zginie, Duff sobie zda sprawę z tego że za późno zaczął żałować, Steven przeżyje ale prawdy dowie się dopiero od reszty. Błagam, jeśli to prawda, to nawet po śmierci Alice pisz dalej, bo nie chcę końca. ;_;

    OdpowiedzUsuń
  16. KOCHAM! Pierwszy raz pokazałaś, że Duff ma uczucia, a rozdział jest długi... UBÓSTWIAM!
    I wybacz, że krótko.

    OdpowiedzUsuń
  17. Gdzie ja byłam jak to wyszło? ;o
    Jedno słowo: WSPANIAŁE. ;3
    A.... Moje Bon Jovi <3

    OdpowiedzUsuń