24. Fear of the dark...

Krótki rozdział dedykowany dla Orii, za pozytywne komentarze, za cierpliwość... Za wszystko.
Dla Erin Everly, która czyta zawsze. Z małym opóźnieniem, ale zawsze ;) Za jej komentarze, miłe słowa...Za wszystko.
Dla Duzzylasha. Za to, co zwykle.
Dla Pat, mojego silnika, który pomaga mi pisać. Bez Ciebie całe to opowiadanie by nie istniało.
Dla Ninde. Tak po prostu.




Biel. Biel. Biel. Biel. Tylko to widziałam. Sufit - biały. Pościel - Biała. Twoja skóra - praktycznie też biała. Meble - Białe. Wszystkie irytująco pikające urządzenia - białe. W całym tym śnieżnym pomieszczeniu zauważyłam ciemną plamę. Chyba powinnam jeszcze spać. Spora dawka insuliny w moich żyłach daje się we znaki. Ktoś chciał ze mną rozmawiać. Pewnie jakiś lekarz. Nie byłam w stanie. Jedyne co powiedziałam, to jakiś nieskładny bełkot. Wstrzyknijcie mu stówkę insuliny, to wtedy pogadamy.
   Zgubiłam się na drodze do życia. Co było wcześniej? Kawałek dzieciństwa, wolno – nie wolno, zakazy, nakazy. I wielki bunt. I całkowita przegrana. A w końcu triumf dorosłych: „a nie mówiłem?” Pozostał zapach sal szpitalnych, twarze chorych psychicznie i nienawiść do świata, ludzi, życia. I chęć samounicestwienia.
Ale ja tak nie chcę. Chcę wrócić do... Do... Do kogo? Albo może do czego? Lek powoduje niesamowitą senność, ale ja teraz nie mogę zasnąć. A tak naprawdę, to się boję. Boję się spać. Takiego absurdu dawno nie słyszałam. Ale strach przed tym, że mogę się już nie obudzić jest ogromny. Co ja przeżyłam? Czym były te obrazy, te sceny? To tylko moja chora wyobraźnia? A może kokaina wciąż działała? Tyle pytań, ani jednej, sensownej odpowiedzi.
    Chciałabym wiedzieć, który dziś jest dzień tygodnia, dzień miesiąca. Gdzie ja jestem? Gdzie są inni ludzie? Chyba się nie dowiem. Bezwładne ciało, senny umysł i ból. Czegóż chcieć więcej?
Oparłam ciężką głowę o poduszkę, oddychając głęboko. Bolały mnie ręce. Bolały mnie żebra. Nogi. Brzuch. Głowa. Obojczyki. Palce. Czemu? Kto chce tak bardzo mnie ukarać? Co ja złego zrobiłam? Zabiłam kogoś? Tylko w wyobraźni, ale to się nie liczy. Życzyłam komuś źle? Duff to nie człowiek, to skurwiel. On też się nie liczy.
Dlaczego?
Jedno, krótkie pytanie :
Dlaczego?


Znowu to irytujące pikanie. Nie mógłby ktoś tego wyłączyć? Albo wyłączyć mnie? Łapię głęboki oddech i czuję ból. Piekielny ból. Tak jakby ktoś przyłożył Ci kijem baseballowym w klatkę piersiową. Tylko od środka. Przytomności,  gdzie jesteś?

-Pani Black pozostanie na obserwacji do końca tego tygodnia. Wymaga opieki.
-Ale pani nic nie rozumie, my musimy jechać, ona, ja, znaczy...
-Życie ludzkie jest najważniejsze. Dokąd się panu tak spieszy?
-No do... Domu.
-Do domu?
-Do Los Angeles.
-Wolne żarty. Skąd jedziecie?
-No z Nowego Jorku.
-I ona przez cały czas była w takim stanie?!
-No, ja nie wiem, bo ja...
-Jest pan najbardziej nieodpowiedzialnym człowiekiem, jakiego poznałam. No chyba że ta dziewczyna, która chciała sobie włożyć słoik do... Nieważne. Jeśli panu się spieszy, to...
-Pani nic nie rozumie! Nie może tutaj zostać! Nie!
-Jeśli pani Alice nie odpocznie kilku dni, może się to dla niej bardzo źle skończyć.
-Nie przesadzajmy...
-Organizm był tak wycieńczony, że ciężko było ją odratować. To tego głód narkotykowy... Ona musi tutaj zostać. Chyba, że woli pan dowieść trupa do Los Angeles.
-...
-Do widzenia, panie McKagan.

Cholerne pikanie. Chciałam poruszyć ręką. Nie miałam siły. Jakaś durna rurka przyczepiona do przedramienia powodowała ból kolejnej części ciała. Zamknięte oczy. Nigdy nie pomyślałabym, że coś tak banalnego, jak przymknięte powieki mogą spowodować taką dawkę błogości. Słyszałam czyiś szybki, nerwowy oddech. Czułam go na dłoni. Ciepły oddech. Niechętnie otworzyłam oczy. Kogo zobaczyłam? Kogoś, kogo nie miałam zamiaru widzieć do końca życia. Duffa.
-Jak się czujesz? Przynieść Ci wody? Boli Cię głowa? Zawołać pielęgniarkę? - potok słów zmieszał się w mojej głowie, i zrozumiałam tylko nieskładny bełkot. Mówił szybko. Jakby się bał. Ale czego? Może, że mnie straci? HAHA. Zabawne.
-Źle. Tak. Tak. Nie. - zachrypiałam, patrząc w sufit. Czułam się jak jakaś durna roślinka. Nie mogłam się ruszyć. Sufit okazał się być niezmiernie ciekawy i gapiłam się w niego cały czas. Cały, czyli dopóki on się nie odezwał.
-Jesteś głodna? - zapytał niepewnie, lekko łapiąc moją dłoń.
-Gdzie ja jestem? - wyrwałam rękę z jego uścisku, co mnie nieźle zdziwiło. Jakieś siły się we mnie kumulują, jest lepiej.
-Jesteśmy w Phoenix. - podkreślił mocniej pierwsze słowo, przypominając mi, że nie jestem w tym piekle sama. Ale co oni mogą wiedzieć...  -Końcem tygodnia będziemy w domu. - nie odezwałam się słowem,  chłopak podał mi jedynie szklankę wody, którą z trudem złapałam. Napiłam się powoli, łagodząc ból gardła. Czy istnieje część ciała, która mnie nie boli?
-Końcem? - zmarszczyłam czoło, patrząc się w przeciwległą ścianę. Wyglądało to tak, jakbym gadała z nią, a nie z jakimś nazbyt wyrośniętym człowiekiem.
-Dziś jest wtorek. W czwartek powinni Cię wypisać. A w piątek w nocy będziemy w Los Angeles. - uśmiechnął się do mnie, ale ja wciąż wpatrywałam się w ścianę.
-Aha. A co z Chou? - podniosłam się na łokciach, wyczyn ostatnich 10 lat dla ofiary losu, zwanej Alice.
-Aresztowany.
-Że...Co? - poczułam lekką ulgę słysząc, że ten zboczeniec siedzi za kratkami. A nawet nie lekką, co ogromną.
-Mieliśmy kontrolę celną, wiesz, taką rutynową. Okazało się, że nie przewoził wietnamskich makaronów, sosów sojowych i marynowanego bambusa, tylko spore ilości hery i trawki. Michelle i mnie też przesłuchali, ale byliśmy czyści. - starałam się ogarnąć te wszystkie informacje, ale było ciężko. Odsapnęłam z ulgą. Jedna, dobra informacja. -Za chwilę wezmą Cię na badania. - Chłopak wstał, i przeszedł się po klatce, zwanej pokojem szpitalnym. Otworzył okno i ponownie usiadł koło mnie. -Wiesz, chciałem... - zaczął, ale trzask otwieranych drzwi mu przerwał.
-O, widzę że pani Black czuje się już lepiej? - pielęgniarka w średnim wieku podeszła do mnie i miło się uśmiechnęła. Zanotowała coś na kartce, poprawiła coś przy kroplówce i wyszła.
-Alice, bo ja... - kontynuował po chwili
-No dobrze, więc jedziemy! - pielęgniarka znowu weszła, przerywając chłopakowi. Tym razem przyjechała z wózkiem inwalidzkim. Przeraziłam się na jego widok, a jedyną myślą, która przebiegła przez moją głowę, była myśl, że tak właśnie będzie wyglądała moja przyszłość. -Niech się pani nie boi! Jest pani jeszcze zbyt słaba, żeby iść samej. Dlatego mam ten wózek. - uśmiechnęła się ciepło, jakby przeczytała mi w myślach. Odetchnęłam, i usiadłam na brzegu łóżka, czekając, aż jakimś magicznym sposobem znajdę się na wózku. Kobieta pomogła mi wstać, bo moje nogi odmawiały posługi. Jakbym mięśnie miała z waty, a kości z plastikowych rurek. Duff dalej siedział w tym samym miejscu, nie ruszył się nawet o centymetr. Nie chciałam go dłużej oglądać, tylko jechać już na te cholerne badania. Na korytarzu spotkałam tą małą, naiwną blondynkę, która uważała się za moją przyjaciółkę.
-Czy możemy szybciej? - zapytałam pielęgniarki, widząc, że Michi wstaje z plastikowego, pomarańczowego krzesła i biegnie w moją stronę.
-Oczywiście. - przyspieszyła kroku, i spojrzała na blondynkę. -Proszę ją zostawić w spokoju. - rzuciła w stronę Chelle, i wjechała do pokoju. Mdła, miętowa zieleń była wszędzie, nawet na kozetce. Niedobrze mi od zapachu szpitala, i jego ohydnych kolorków. Przy białym biurku siedział lekarz, zapisujący coś na kartach i w aktach. Kiedy nas zobaczył, przerwał robotę i szepnął coś na ucho kobiecie, która od razu się zarumieniła.No i się zaczęło ; dziesiątki pytań, co mnie boli, co pamiętam, co mi się stało, skąd jestem, najbliższa rodzina, gdzie mieszkam...
-Czyli została pani zgwałcona? - zapytał, notując wszystko w zeszycie.
-Mówię panu 3 raz, że tak. -wzięłam szklankę wody do ręki, która leżała na biurku.
-Wracają pani siły. - uśmiechnął się blado.
-Mam nadzieję...  - rzuciłam, przecierając oczy dłonią.
-Czy pan McKagan wie o tym, co się pani stało? - zastanowiłam się chwilę, szukając odpowiedzi.
-Nie, nie wie. I proszę mu nie mówić, dowie się w swoim czasie. - doktor zmarszczył czoło, ale po chwili pokiwał głową, i znowu notował. Kolejne pytania. Mam ich już dosyć, mam dość tego wszystkiego... Niech się to już wreszcie skończy. Pielęgniarka wróciła, zabrała mnie do pokoju, pomogła położyć się na łóżku i wyszła. Nikogo nie było. Tylko ja i moje lęki. Tylko ja, i mój ból.

Tak już ma być zawsze? Poranek, gdy nie chce się wstawać, zmierzch, kiedy nie chce się jeszcze umierać, wieczór pełen obaw, niekończące się noce udręk. Już nie potrafię płakać, chyba nie potrafię. A kochać? Gdzie podziało się moje uczucie miłości? Boże, co ja z sobą zrobiłam...



 *                                                                        *                                                                *
Mogłam napisać to lepiej. Nie jestem całkiem zadowolona, i mogłam jeszcze poczekać z publikacją, ale coś mnie korciło, żeby dodać to dziś. Wychodzi mi to coraz dziwniejsze, przepraszam. Chyba nie umiem pisać o radości i szczęściu. Umiem za to użalać się nad sobą.