23. Take it on the otherside...

Dobra, napisałam. Trochę długie, ale mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza ;) Nie wiem czy koniec jest dobry. W tym sensie, że nie wiem, jak zachowuje się organizm człowieka po czymś takim. Musicie wybaczyć, nie jestem lekarzem. I chciałam podziękować za prawie 6000 wyświetleń! Jesteście cudowni! 




I nagle opuściły mnie wszystkie bóle, wszystkie lęki. Czułam się dobrze. Czułam się wspaniale. Nigdy nie byłam w takim stanie. Byłam taka lekka. Dryfowałam po morzu spokoju. Po chwili zaczęłam iść, choć wcale tego nie chciałam. Szłam kanałem, albo korytarzem. Nie wiem co to było. Coś nieokreślonego. Coś, czego nie pojmie ludzki umysł. Czułam przyjemne ciepło po lewej stronie klatki piersiowej. Szłam dalej, nie wiedząc, co na mnie czeka. Na ścianach korytarza, jeśli można było go tak nazwać, widziałam całe swoje życie. Obrazy z dzieciństwa. Widziałam, jak bawiłam się z tatą, kiedy odbierał mnie z przedszkola... Te chwile, kiedy jeszcze nie pił, kiedy cieszył się życiem. Potem widziałam obrazy, kiedy miałam 5 lat. Kiedy umarła babcia. To ten dzień, w którym ciocia mnie zabrała do swojego domu, kiedy siedziałam przed kanapą, na której leżał pijany ojciec. W tym dniu skończyło się moje beztroskie, spokojne i szczęśliwe dzieciństwo. W wieku 5 lat. Kiedy powinno być ono w rozkwicie. Chciałam się rozpłakać, ale nie mogłam. Było tam zbyt pięknie, żeby płakać. Łzy w Niebie, to przecież niemożliwe...
Potem były czasy, kiedy mieszkałam z ciocią. To też nie był szczęśliwy czas, chyba że na samym początku. Dopóki chodziłam do przedszkola, było w porządku. Jeździłam z ciocią Kathy na konkursy koni, choć za nimi nie przepadałam. Robiłyśmy ciasteczka, bawiłyśmy się... Wszystkie te sceny były pokazane na ścianach, tak jakbym oglądała telewizję. Potem był pokazany grób mamy, a nad nim, mój płaczący, pijany ojciec, ciocia i ja. Znowu chciałam płakać, ale nie umiałam... Następnie zobaczyłam swój pierwszy dzień w szkole.

Mała Alice w kucykach, sukience w kwiatki i czarnych lakierkach, siedziała sobie sama w ławce. Do klasy weszła, z małym opóźnieniem, czarnowłosa dziewczynka. Jej śliczne, niebieskie oczy przykuły  uwagę Alice. 
- Cześć. Czemu siedzisz sama? - uśmiechnęła się czarnowłosa.
-Wiesz, chyba temu, że nikt mnie nie lubi... -posmutniała i popatrzyła na stojącą przed ławką ośmiolatkę.
-No to ja Cię polubię! - uśmiechnęła się szeroko. - Nazywam się Patricia. Ale mów mi Pat, dobrze? - podała rękę Alice, którą niepewnie uścisnęła.
-Ja jestem Alice. Miło mi Cię poznać. - uśmiechnęła się. -Usiądziesz ze mną w ławce? - odsunęła jej krzesło.
-No pewnie, że tak! - mała Pat uśmiechnęła się szeroko, i przysiadła obok Alice. -Widziałaś tego rudego chłopaka z tyłu? - zachichotała
-Mówisz o tym, który siedzi razem z tym z czarnymi włosami? - popatrzyła przez ramię.
-Tak, o tego mi chodzi. Straszny dziwak. Cały czas siedzi w Kościele z rodzicami i rodzeństwem! 
-Serio? - popatrzyła raz jeszcze na wystraszonego, chudego rudzielca. -A jak się nazywa?
-William. William Bailey. 
-A ten obok? - Alice wzięła torbę do ręki i poczęstowała Pat ciasteczkami.
-To jest Jeffrey Isbell. On jest normalniejszy, tylko nikt się z nim nie zadaje. - wyciągnęła ciastko z opakowania, które trzymała Alice. -Dziękuję.
-Też jakiś dziwak?
-Nie, on po prostu mieszka na drugim końcu Lafayette... -uśmiechnęła się czarnowłosa. Właśnie zadzwonił dzwonek na lekcję. -No to czas się uczyć.

Tak rozpoczęła się moja przyjaźń z Pat. Do niedawna wspominałyśmy te czekoladowe ciasteczka z orzechami... Potem widziałam scenę z gimnazjum, kiedy poznałam bliżej Willa. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Następnie widziałam nasz pierwszy pocałunek.

-Will! Czekaj! Nie dogonię Cię! - krzyknęła, biegnąc za rudowłosym chłopakiem przez boisko szkolne.
-No dawaj, jeszcze trochę! - zawołał, i skręcił w uliczkę prowadzącą do lasu. Dziewczyna dobiegła do rozstaju dróg, rozglądając się za Williamem. Nagle poczuła czyjeś ramiona na biodrach. Odwróciła się jak oparzona, karcąc wzrokiem Rudego.
-Zejdę na zawał, jeśli jeszcze raz tak zrobisz! - uderzyła go lekko w ramię, śmiejąc się.
-No dobrze, już, dobrze. Przepraszam. - wzruszył ramionami.
-Po co mnie tu przyprowadziłeś? - rozejrzała się dookoła ; drzewa, drzewa, krzaki i ścieżki. -Masz zamiar mnie zgwałcić?
-Nie, nie mam. - uśmiechnął się, i złapał dziewczynę za rękę. -Chodź... - skręcili w boczną dróżkę, ulubione miejsce chłopaków z klasy do zapalenia papierosa. Zatrzymali się przy pieńku, służącym głównie do gaszenia resztek petów.
-No, romantycznie tutaj, nie ma co. - Odłożyła na bok szklaną butelkę, która leżała na ów pieńku, i na nim usiadła, czekając, aż stojący przed nią chłopak coś powie. - Więc po co mnie tu przyprowadziłeś?
 -To nie można przyjść sobie na spacer do lasu ze swoją dziewczyną? - uśmiechnął się blado.
-Słabo kłamiesz, panie Bailey. - zeszła z pieńka, podchodząc do Willa. -Więc...? - uwielbiała patrzeć się na jego zielono-szare oczy. On zaś, kochał patrzeć w jej zielono-brązowe tęczówki. Gdyby ta chwila mogła trwać wiecznie. Uśmiechnął się blado, i przejechał dłonią po jej ciemnych, lekko kręconych włosach. Wtuliła się w niego, bo jedyne szczęście, jakie ją ostatnio spotkało, to właśnie on. Znowu wymienili się spojrzeniami i wtedy dotknął jej ust. Delikatnie, jakby bał się, że ucieknie. Nie uciekła, tylko odwzajemniła pocałunek chłopaka. Wtedy usłyszeli kroki, i uciekli, nieromantycznie kończąc tą piękną chwilę.
Potem widziałam scenę, kiedy Will wyjeżdżał z Lafayette. Teraz znów bym się rozpłakała, ale nie potrafiłam.

Stali we dwoje na dworcu centralnym w Lafayette. On przytulał ciemnowłosą dziewczynę, gładząc ją po głowie. Obok nich stała stara walizka i plecak chłopaka, jego jedyny bagaż.
-Obiecaj, że wrócisz... -szlochała, mocząc jego koszulkę.
-Mała, ja... - zawiesił głos.
-Obiecaj mi. - popatrzyła przekrwionymi oczami na Williama. -Jeśli mnie kochasz, to mi to obiecaj.
-Obiecuję. -szepnął, i zobaczył, że jego autobus zatrzymuje się koło nich. -Muszę iść... -wtuliła się w niego mocniej, jakby chciała jakąś część jego zabrać na zapas. 
-Nie jedź, proszę... - kierowca autobusu zatrąbił na rudego chłopaka.
-Kochanie, to było wspaniałe życie, dopóki byłaś przy moim boku. Ale muszę już iść. - pocałował ją w czoło i popatrzył na nią ostatni raz, mając łzy w oczach. -Wrócę, obiecuję... - pomachał jej, wchodząc do autobusu.
Nie wrócił. Nie do mnie. Wrócił po Jeffa, przy okazji zabierając mi Pat. Ale to był piękny czas, kiedy chodziliśmy razem. Piękny, aż do tego momentu... Kilka scen po jego wyjeździe, potem moje życie w Seattle. Moment, w którym poznałam Duffa był mi tak obcy, że nie wierzyłam w to, co widziałam. Nasze spojrzenia pełne sympatii, szczere uśmiechy... To wszystko było takie... Nienaturalne. Z obecnego punktu widzenia, oczywiście. Albo z punktu widzenia, kiedy nie śnił mi się korytarz pełen zdjęć i wspomnień.

Ciepłe, majowe popołudnie Alice spędzała w pracy. Kochała ją z całego serca - w końcu otaczały ją sterty winyli, nowych i starych, dziesiątki najrozmaitszych naszywek, torb i koszulek, kilka akustyków, dwie elektryczne i pięć basowych gitar, dwa keyboardy, i cała perkusja. Nudne popołudnie umilała jej książka, kubek kawy i winyl Led Zeppelin. Szef nie pozwalał jej tego robić, ale pracując w muzycznym ciężko nie słuchać muzyki. A szczególnie geniuszu, jakim jest Led Zeppelin. 
-You need cooling, baby I'm not fooling. I'm gonna send you back to schooling. - zanuciła pod nosem, przewracając stronę. -I'm gonna give you my love. Wanna whole lotta love... - przerwała, słysząc, że ktoś wchodzi do sklepu. Najbardziej obawiała się szefa. Miał wziąć urlop do czwartku, więc to nie powinien być on.
-Dzień dobry. - usłyszała nieznajomy, niski głos. Odetchnęła z ulgą, zobaczywszy wysokiego, tlenionego blondyna z czarnymi odrostami.
-Dzień dobry... - odłożyła książkę na bok, i uśmiechnęła się do klienta.' Byle by coś kupił, wyszedł i nie wracał, bo chcę trochę spokoju' - pomyślała Alice, patrząc na 191 cm punk rocka. -W czymś mogę pomóc? - odgarnęła włosy z twarzy i wzięła do ręki kubek z kawą i odłożyła go za siebie.
-Nie, tylko oglądam. - przeszedł się po sklepie, oglądając każdą gitarę z osobna. Alice zaczęło to doprowadzać do szału, bo wiedziała, że musi patrzeć na niego, czy czegoś nie weźmie. Nie lubiła z góry osądzać ludzi, że są złodziejami, ale takie było polecenie szefa. Co poradzisz? Usłyszała niskie dźwięki gitary z końca sklepu. Podeszła bliżej do źródła dźwięku, obserwując chłopaka. Kiedy on ją zauważył, automatycznie przestał, i odłożył gitarę na miejsce. -Przepraszam, nie wiedziałem, że nie wolno. - podrapał się nerwowo po głowie.
-Wolno, wolno. - uśmiechnęła się, a chłopak lekko się rozluźnił. -Zagrasz mi coś jeszcze?
-Czemu nie? - rzucił jej zawadiackie spojrzenie, a ona wybuchła śmiechem. -Jestem Duff. - podał jej rękę.
-Alice, miło mi. - uśmiechnęła się szeroko, słysząc znaną melodię. - We come from the land of the ice and snow, from the midnight sun where the hot springs blow.
-Znasz Zeppelinów? - popatrzył na dziewczynę, jak na niezwykły obraz w muzeum.
-Chcesz mnie obrazić? - zmarszczył brwi, próbując zinterpretować słowa dziewczyny. -No pewnie, że tak! Uwielbiam ich! - Duff odsapnął z ulgą, a ona wybuchła śmiechem. Dawno nie śmiała się tak szczerze przy obcym człowieku. Rozmawiali jeszcze długo, a gdyby mogli, to przegadaliby całą noc, ale musiała zamknąć sklep. Do tego odezwał się jej głodny żołądek.
-Jadłaś coś dzisiaj? - popatrzył na Alice, podając jej klucze od muzycznego.
-Coś tam jadłam... - przekręciła klucz w zamku i zarzuciła torbę na ramię.
-No to idziemy na kolację, bo zaraz zemdlejesz. - ruszył przed siebie, a ona stanęła przed nim, zatrzymując go.
-Zapraszasz mnie na randkę? - popatrzyła na niego niepoważnie.
-W sumie, to tak. -położył dłoń na swoim biodrze. -Idziemy?
-Idziemy. - chwyciła go pod ramię, i ruszyli przed siebie, rozmawiając.
Potem widziałam ten moment, kiedy poznałam jego kumpli. Kiedy chodziliśmy razem na koncerty, kiedy codziennie przychodził do mnie, do pracy, przynosić mi kanapki i pogadać. A potem było już tylko gorzej...
Wyrzucenie z pracy, narkotyki i... I ta noc. Ostatnia noc Duffa w Seattle. Oglądałam to wszystko jak film, z tą różnicą, że nie mogłam go wyłączyć, czy zmienić kanał. Oglądałam film pod tytułem 'Życie Alice Black'. A ja wcale tego nie chciałam... Moment, kiedy zaciskam sobie pasek na ramieniu, żeby przygotować się do wstrzyknięcia heroiny. Moment złudnej radości, a potem moment głodu. Nie potrafiłam odwrócić głowy w drugą stronę, chciałam iść dalej, ale nie mogłam. Miałam patrzeć na to, co się akurat działo. Powrót do Lafayette, pierwsze spotkanie z Pat. Pogrzeb jej rodziców. Wyjazd Willa, Jeffa i mojej przyjaciółki do Los Angeles. Moja samotność. Depresja. Próba samobójcza. List z Miasta Aniołów. Wyjazd. Pierwszy dzień poszukiwań Pat. Nocowanie na ławce. Koncert. Wyjaśnienie spraw (od teraz) z Axlem. Poznanie Guns N' Roses. Spotkanie z Duffem. Niewyobrażalny haj. Nienawiść do McKagana. Imprezy. Imprezy. Moje urodziny na plaży. I wtedy w moim życiu pojawił się on - Steven. Chciałabym go mieć przy sobie, choćby na chwilę... Potem widziałam słup ciepłego światła, które mówiło 'Chodź, tu jest bezpiecznie'. Zamknęłam oczy, idąc w stronę światła, ale ono się oddalało. Robiło mi się chłodniej, nie czułam już ciepła w sercu. Przebrnęłam przez całe moje życie wspak, jakby ktoś nacisnął przycisk 'przewiń'.



Spokojnie oddychałam. Leżałam na miękkim łóżku. Gdyby nie to irytujące pikanie, pomyślałabym, że jestem w domu. Otworzyłam oczy, i oślepiła mnie biel, bijąca z każdego miejsca w pokoju. Trafiłam do szpitala? Chyba tak, nie znam innej sensownej odpowiedzi. Byłam podłączona do kroplówki, widocznie przedawkowałam. Ale gdybym przedawkowała, to...
-Alice! - krzyknął Duff, wbiegając do sali. Jego całe ciało się trzęsło. -Dobrze się czujesz? -spytał drżącym głosem. Nie mogłam się odezwać i wskazałam palcem na butelkę wody, leżącą obok. Wszystko było takie ciężkie ; ręce, powieki, butelka... Powrócił ból w żebrach. Nie byłam w stanie odkręcić wody, więc Duff zrobił to za mnie. Pomógł mi podnieść butelkę do ust i zaczęłam powoli pić, czując jak chłodna woda nawilża moje gardło. On wpatrywał się we mnie jak w obrazek. O co mu chodzi? Teraz nagle będzie miły? Po moim trupie. Odchrząknęłam.
-Dlaczego się na mnie tak patrzysz, skoro tak mnie nienawidzisz? - popatrzyłam na niego, resztkami sił.
-Słucham? - jego głos się podłamał, i przejechał swoją dłonią po moim ramieniu.
-Nie dotykaj mnie. - syknęłam, i opadłam na łóżko. -Wyjdź.
-Ale...
-Wyjdź! - krzyknęłam, ale to nie był dobry pomysł. Poczułam, jak zaczyna mnie boleć gardło, i po chwili do sali wpadła pielęgniarka.
-Co się tu dzieje? Dlaczego pan mnie nie zawołał? Pacjentka się obudziła, a pan nic?! - młoda dziewczyna krzyknęła na Duffa. -Przecież ją trzeba na badania wziąć! Wynoś się, już! - basista jeszcze raz na mnie spojrzał, jakby upewniał się, czy nic mi nie jest. Odpowiedziałam mu spojrzeniem pełnym nienawiści. Wyszedł.



 *                                                                   *                                                                  *
PS. Nie spodziewajcie się czegokolwiek pozytywnego przez najbliższe kilka rozdziałów.